Kitap hakkında: 1936 / Trene bir baskın yapıldığını hissetti, bunun ne anlama geldiğini biliyordu. Dizel lokomotifin yanında bir yerden bir demiryolu polisi dedektifinin çığlığı duyuldu: "Kulağa ve güneşe, çocuklar, kulağa ve güneşe!" Serseriler trenden bezelye gibi düştü. Karanlıkta çığlık attıklarını ve küfrettiklerini duydu. Bu arada tren yanından geçti. Yük trenlerinde her zaman bu tekniği kullanırlardı: Serserilerin istasyondaki yan kenarlardan vagonlara tırmanmasına izin veriyorlardı, ancak orada yakalanmadılar, aksi takdirde iki veya üç polis ve iki polis arasında aptalca bir saklambaç oyununa dönüşecekti. ya da üç yüz serseri. Hayır, çok daha akıllı davrandılar. Tavşanları yalnız bıraktılar ve trenin birkaç mil gitmesini beklediler. Daha sonra adamların sakin bir şekilde atlayabilmesi için sürücüye yavaşlamasını söylediler. Ancak tren hızlandığı için geri dönmeleri zaten zordu. Daha sonra polisler tüm treni taradı ve tavşanları daldan düşen tırtıllar gibi vagonlardan dışarı attı. Ve iki dakika sonra hepsi kendilerini yol kenarındaki bir hendekte buldular; öfkeli, pejmürde adamlardan oluşan bir kalabalık. Açık havada, bir setin yakınında, ıssız bir yerde. Serseriler oyunun kurallarını biliyorlardı ama sanki bu onların başına ilk defa geliyormuş gibi hep küfrediyor ve hep şaşırıyorlardı..